Nadat ik al eerder de thriller Schaduwen van Yvonne Franssen mocht recenseren voor bol.com, werd ik nu zelf benaderd door de uitgever met de vraag of ik een recensie over haar nieuwste boek wilde schrijven, Kamer 305. Natuurlijk! Het vorige boek vond ik ontzettend goed, dus ik was blij dat ik haar nieuwe ook mocht recenseren.
Een hotelkamer, een affaire en een lijk
De titel Kamer 305 slaat op de hotelkamer waar Kim en Martijn elkaar regelmatig ontmoeten. Ze zijn allebei getrouwd, maar hebben een affaire met elkaar. Als Kim op een dag als eerste de hotelkamer binnengaat, ziet ze het lijk van een jonge vrouw op bed liggen. Ze raakt in paniek maar wil niet de politie bellen, omdat de affaire dan zou uitkomen. Daarom neemt ze het lijk mee en dumpt ze het een heel eind verderop in de Ardennen. Als blijkt dat de vrouw van Martijn wordt vermist, raakt Kim nog verder in paniek. Het zal toch niet dezelfde vrouw zijn? En betekent dit dat haar geliefde een moordenaar is?
Of het heel realistisch is om met een lijk te gaan slepen uit angst dat je affaire uitkomt, weet ik niet, maar dit gedeelte is wel noodzakelijk voor de ontwikkeling van het verhaal. Dat de rest van het verhaal wel realistisch en heel spannend is, maakt veel goed.
Stroomversnelling
Franssen weet de spanning uitstekend op te bouwen, vooral richting het einde, wanneer de hoofdpersonen zelf doorkrijgen hoe het nu precies zit. Dan komt het verhaal in een stroomverstelling en volgt de ontknoping razendsnel, misschien wel iets te snel. Het verhaal heeft een bepaald ritme, en op het einde lijkt het alsof de eindjes snel nog even moeten worden afgerond. Na afloop moest ik de ontwikkelingen dus even laten bezinken.
Verschillende perspectieven
Wat ook bijdraagt aan de spanning, is dat Kamer 305 vanuit het perspectief van verschillende personen geschreven: Kim, Martijn, maar ook Eva, een collega van Kim, die bij de situatie betrokken raakt wanneer er nog meer moorden worden gepleegd. Hierdoor krijg je als lezer steeds een klein stukje van de puzzel voorgeschoteld. Je bent als lezer dus niet alwetend; je moet er zelf achter komen hoe het verhaal werkelijk in elkaar steekt.
Gewone personages
Verder vind ik het leuk dat het verhaal zich gewoon in Nederland afspeelt. Dat maakt het toch iets herkenbaarder en realistischer. Het helpt ook met het inleven in de personages. Franssen heeft ze heel gewoon en menselijk gemaakt, met alle emoties die een mens kan hebben en de logische en wat minder logische gedachten die je kunt hebben. Ze zouden zomaar je buurman of een goede vriendin kunnen zijn.
Al met al heb ik heel erg genoten van Kamer 305, dus ik raad je zeker aan om dit boek te lezen. Je vindt hem hier:
Boekreviews 