Door Hakan Nesser
“De verteller stuurt het verhaal en het verhaal stuurt de verteller.”
Deze zin is de kern van Hemel boven Londen. Het boek gaat over Leonard Vermin, die op zijn 70ste verjaardag een etentje geeft. Omdat hij stervende is, leest hij tijdens het diner zijn testament voor aan de aanwezigen, een select groepje mensen: zijn partner Maud, haar kinderen Irina en Gregorius en twee andere mysterieuze mensen die niemand kent. Waarom zijn zij uitgenodigd en wat is hun relatie met Leonard? En wie is toch die mysterieuze man, Lars Gustav Selén?
Elk hoofdstuk wordt geschreven vanuit het perspectief van een van de personages. Het perspectief van Leonard wordt verteld in twee verschillende tijden: het heden en het verleden, dat laatste aan de hand van de gele notitieboeken die hij heeft volgeschreven. Omdat eerst niet duidelijk is wat het verband is tussen alle personages, is het moeilijk om te zien wat ze met elkaar te maken hebben. Het verhaal is daardoor soms lastig te volgen. Pas aan het einde wordt duidelijk wie de verteller is en wat zijn verhaal is.
De schrijfstijl die in Hemel boven Londen wordt gebruikt is prachtig. De auteur (en de vertaler uiteraard) gebruiken heel mooie, bloemrijke zinnen, soms bijna filosofisch, bijvoorbeeld: ‘Het belangrijke, de essentie van het leven, lag zo diep verborgen onder het leven van alledag, onder het trieste, trage en het triviale, dat het een eeuwigheid zou duren om het te ontdekken.’ Deze zin is eigenlijk wel van toepassing op het boek: het is wat dikker geworden dan noodzakelijk, omdat het in sommige gedeeltes meer om de taal dan om het plot lijkt te gaan.
Hoewel dit boek in de categorie literaire thriller valt, is het meer een roman. Onder een thriller versta ik een spannend boek, maar Hemel boven Londen is, met uitzondering van enkele passages in het verleden van Leonard, niet echt spannend. Dat wil echter niet zeggen dat het verhaal niet interessant is. In het begin moest ik er nog even inkomen, maar tegen de tijd dat ik op de helft was van dit 530 pagina’s tellende werk, had Nesser mijn aandacht en wilde ik weten hoe het afliep. Omdat de personages zo goed zijn beschreven, kon ik mij goed inleven in hoe ze zich voelden na het lezen van het testament, wat ik erg grappig vond.
Hoewel de verschillende verhaallijnen goed zijn uitgewerkt, viel de uiteindelijke ontknoping, die ik hier natuurlijk niet verklap, voor mij een beetje tegen. De rol van Lars Gustav Selén werd ineens duidelijk, maar voor mijn gevoel werd zijn gedeelte van het verhaal een beetje afgeraffeld, en ook weten we niet hoe het verder gaat met de andere personages. Sommige mensen houden van open eindes, maar ik houd ervan als een verhaal netjes en mooi wordt afgerond. Dat was bij Hemel boven Londen dus niet het geval. Jammer, want voor de rest is het een mooi boek met een origineel plot, waar iedereen die van een beetje puzzelen, mooi taalgebruik en niet al te gemakkelijke literatuur houdt zeker van zal genieten.
Benieuwd of jij mijn mening deelt? Het boek is hier verkrijgbaar:
Boekreviews 