Toen Cole debuteerde met Ragdoll was ik meteen fan. Het verhaal was goed, de personages waren interessant en levensecht, en de moorden waren gruwelijk genoeg zonder smerig te worden. Ik heb hem zelfs eens mogen interviewen. Bijna niet voor te stellen dat zo’n gruwelijk verhaal uit zo’n aardige man voortkomt. Het verhaal ging verder in Marionet, waar ik ook van heb genoten (lees mijn recensie over deze twee boeken hier). Daarna kwam het laatste deel van de Ragdoll-triologie uit, De wolven. Uiteraard maakte dit boek ook indruk. En nu is daar, een verhaal dat zich afspeelt in het recente verleden (1989 en 1996). Natuurlijk waren mijn verwachtingen ook deze keer weer hooggespannen.
Het verhaal
Gelukkig voor mij kwamen mijn verwachtingen uit. Het verhaal: in 1989 werkt recheurcheur Benjamin Chambers aan een stel kunstzinnige moorden. De lijken staan opgesteld als kunstwerken: De denker van Rodin en de Pietà van Michelangelo. Hoewel er schot in de zaak zit, wordt de zaak gesloten bij gebrek aan bewijs. Zelfs nadat Chambers zelf bijna een van de slachtoffers wordt…
Kunstmoorden
Zeven jaar later wordt er ineens weer een ‘kunstmoord’ gepleegd, en hoewel Chambers zijn vrouw heeft beloofd er ver vandaan te blijven, raakt hij er toch weer bij betrokken. Samen met zijn collega Adam Winter, die er destijds ook al bij was, en rechercheur in opleiding Jordan Marshall probeert hij de moordenaar in de kraag te vatten. Niet alleen uit wraak, maar omdat ze weten dat er nog meer moorden zullen volgen. Ze hebben namelijk een schetsboek van de moordenaar gevonden met kunstwerken die hij nog wil namaken. Aan de recherche de taak om uit te vinden waar en wanneer deze moorden zullen plaatsvinden en de moordenaar tegen te houden…
Race tegen de klok
Een race-tegen-de-klok-thriller is altijd spannend vanwege het tijdselement, maar dat is niet de enige reden dat Mimic een goed boek is. Het verhaal staat als een huis. Het is goed opgebouwd, is ingewikkeld genoeg om het leuk te houden voor gevorderde thrillerlezers en de personages zijn interessant en levensecht. Chambers moet vanwege de belofte aan zijn vrouw stiekem doen en krijgt ruzie thuis wanneer zijn vrouw er toch achter komt. Bovendien draagt hij nog een trauma met zich mee van die keer dat hij de jacht op de moordenaar zelf bijna niet meer kon navertellen. Dat geldt ook voor Adam Winter, die zelfs bij de politie weg is en redelijk depressief is geworden van zijn nieuwe werk als winkelbeveiliger. En ook Jordan Marshall is enorm beïnvloed door het verlies van haar goede vriend. Ze werkt wel als rechercheur, maar heeft een verleden als drugsverslaafde en worstelt soms nog met een terugval.
Droge humor
Daarnaast hou ik van de droge humor van Cole. Het zijn geen grappen waar je hardop om moet lachen, maar glimlachen of een beetje grinniken zeker wel. Een voorbeeld over een weggegooid broodje: “Hij keek in de vuilnisbak naar zijn half verorberde ontbijt. Niets ervan leek uit de verpakking te zijn gevallen, althans niet ver genoeg om met iets anders in de bak in contact te zijn gekomen. Hij verzekerde zich ervan dat niemand keek en haalde het broodje weer uit de bak. […] Winter werd afgeleid door zijn ontbijt, dat bij nader inzien zeer zeker wel in contact was gekomen met iets anders in de vuilnisbak.”
Vijf sterren
Wat mij betreft krijgt Mimic vijf sterren. Het is een spannende thriller met een goed plot en interessante personages dat moeilijk weg te leggen is. Ook wanneer je niet van kunst houdt, is dit boek de moeite waard. De schetsen van de moordenaar staan in het boek, zodat je een idee hebt van hoe de lijken erbij staan of liggen. Dat maakt het boek extra gruwelijk…
Zelf lezen
Heb ik je overtuigd en wil je Mimic zelf ook lezen? Je vindt deze thriller hier.
Boekreviews 